ตัดสินใจอยู่นานกว่าเราจะมีรอยสักรอยแรก ทุกคนก็มีเหตุผลต่างๆกันไปในการที่จะตอบตัวเองว่า ทำไมต้องสักด้วย เพราะสังคมรอประณามเราอยู่แล้ว แต่เราไม่สนใจ เพราะอะไรจะเล่าให้ฟัง
สำหรับบางคน...เขาชอบงานศิลปะบนร่างกาย
สำหรับบางคน...เขาใช้รอยสักบันทึกความทรงจำ
แต่สำหรับเรา...เราชอบ "มีชีวิต"
สำหรับบางคน...เขาใช้รอยสักบันทึกความทรงจำ
แต่สำหรับเรา...เราชอบ "มีชีวิต"
ชีวิตในที่นี้คือ Alive นะ ไม่ใช่แค่ Breathing
(ขออนุญาตใช้ภาษาอังกฤษเพราะคำภาษาไทยน่าจะอธิบายไม่เห็นถึงความรู้สึกเท่าสองคำนี้นะ)
ถ้ารอยสักไม่ใช่ชีวิตเรา ทุกเช้าที่ลืมตาขึ้นมาเห็นรอยสักเดิมๆไปตลอดคงจะเบื่อน่าดู
หากรอยสักคือชีวิต ทุกเช้าที่เรามองมัน เรารู้สึกดื่มด่ำอะ เราละเอียดกับมันมากนะ และเราขอบคุณรอยสักเหล่านั้น ที่คอยเตือนว่า เรา "มีชีวิต" และผ่านอะไรมาบ้าง
ชีวิตที่ผ่านเหตุการณ์มากมายจนเกิดเป็นรอยสัก...บนท่อนแขนเรา
ชีวิตที่สงบสุขในช่วงเวลาหนึ่งจนเกิดเป็นรอยสัก...กลางลำตัวเรา
หรือแม้กระทั่งชีวิตที่ปวดร้าวในวัยหนึ่งจนเกิดเป็นรอยสักบนหน้าอกเรา
"รอยสักเหล่านั้นเต็มเติมชีวิตให้เรา เป็นเพื่อนเรา เราว่ามันถ่ายทอดความหมายที่ดินสอ หรือพู่กันไม่สามารถถ่ายทอดหรือบันทึกออกมาได้ อ้อแล้วอีกอย่างนะ....การสักมันเจ็บและทรมานน้อยกว่าชีวิตที่เราเจอมาเยอะเลยล่ะ " เล็กน้อยมาก
บทความนี้ขอใช้ภาษาเราเองนะ เพราะอยากให้ได้รับความรู้สึกแบบเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟัง ถ้าอยากอ่านบทความที่วิชาการมากกว่านี้ ลองอ่านอันนี้ดูนะ
http://liberotattoo.blogspot.com/2016/11/blog-post.html
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น