เวลาเราเข้าไปตัดผมในร้านสักร้านหนึ่ง เคยสังเกตมั้ยว่าเรากำลังสยบยอมต่ออำนาจบางอย่างของช่างตัดผม จับหัวของเราหมุนไปหมุนมา และเราเองก็ทำตามราวกับถูกมนต์สะกด
"เห้ย!! แต่ชายคนนั้นเป็นช่างตัดผมนะ ไม่ใช่พ่อเรา" เราจะทำคอแข็งๆแล้วให้ช่างเดินรอบเราก็ได้นิ ทำไมเราต้องยอม? คำถามมักจะเกิดขึ้นกับคนอย่างผมเสมอ
หากเปลี่ยนจากช่างตัดผมมาเป็นช่างสักหล่ะ? ผมว่าเราอ่อนข้อต่ออำนาจของช่างสักมากกว่าอีกนะ ทำไมหน่ะเหรอ? เรายอมให้เค้าเอาเข็มแหลมๆ ทิ่มลงบนร่างกายของเรา เพื่อเเลกกับลวดลายอะไรบางอย่างซึ่งมันจะติดตัวเราไปตลอดชีวิต
(โดยไม่รู้ว่าพอสักเสร็จแล้ว จะเป็นแบบที่ต้องการไหม)
ถ้ามันออกมาไม่สวยเหมือนกับรอยสักของแก๊งค์หงส์ละลายล่ะ?
"ผมสั่งเสือไปนะพี่ ไม่ใช่แมว" เเล้วเราแก้ไขอะไรได้บ้าง?
คำตอบคือ : ไม่ได้ มันไม่ทัน
เราภาวนาเสมอว่าขอไม่ให้มันออกมาเป็นเช่นนั้น ถ้าให้วางใจสุดๆก็อยากนอนหลับไปเลย แล้วตื่นมาเห็นลายที่เสร็จแล้ว แต่ทุกๆวันนี้ยังต้องชะเง้อมองอยู่เรื่อยๆ ทำเป็นเช็คงาน แต่อันที่จริงกลัวเส้นจะเบี้ยวน่ะสิ
แต่อย่างไรก็ตามนะ
..... ที่ผ่านมาเรารู้สึกขอบคุณช่างสักเสมอนะเมื่อเขาผู้นั้นสร้างสรรค์ลวดลายที่เป็นอย่างที่เราต้องการ
เพราะเราก็รู้สึกว่าเขา สยบยอมกับเราเหมือนกัน ยอม..กับความเป็นศิลปินของเราที่มีไม่ต่างไปจากศิลปินของเขานั่นเอง
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น